VIER ALLES!!!

I’m Broken and it’s beautiful.

Ja alle clichés en quotes zijn waar, je mag er van vinden wat je wil. Maar als je er zelf heb gestaan dan is er niets mis mee om een ‘iedereen-gebruik-die-al’ quote de jouwe te maken. Want elk huisje heeft zijn kruisje en het woord liefde is niet in een zin te omschrijven. Evenals pijn.

Ik vind het super rot dat je het moet ondervinden. Werkelijk gewoon kut dat door ander omstandigheden, actie van andere jou leven wordt beïnvloed. Dat soort situaties waar je geen controle over hebt. Terwijl dat iets is wat we allemaal graag hebben.

En dan kan je in van alles geloven. Lot of toeval. Het blijft een ding waar we mee moeten leren omgaan. En als dat dan lukt…. en je kijkt terug op hoe je het hebt aangepakt, wat voor ‘mooie’ herinneringen je eraan heb gemaakt naast alle shit dingen. Dan mag je toch een partij trots zijn op jezelf!!

Het heeft mij jaren gekost om daadwerkelijk terug te kijken met trots en niet met pijn, verdriet en spijt. Want hoe kun je spijt hebben van iets wat je niet heb gedaan.

Hoe weet je hoe het voelt als je niet durft..

Hoe denk je dat je had geweest als je niet was opgestaan…

En dan hebben we natuurlijk te maken met social media. Waardoor je hele leven onder een vergrootglas wordt gelegd. (als je durft ;))

Ik krijg heel veel te horen;

• Dat je dat durft.
• Vind je het niet eng.
• Ben je niet bang wat andere van je vinden.
• Je bent ook niets verandert…

En de laatste wil ik dan wel even toelichten, want dat kan een compliment zijn. Maar een paar jaar geleden was dat voor mij een aanval. 

Veranderen doen we allemaal. We worden ouder, misschien ook wijzer. Mensen die in ons leven komen en gaan. Werk wat verandert. Verhuizen. Liefdes. Toch? 

Dan is het dus heel ‘raar’ om te horen dat ik niets ben verandert. Al sinds ik mij kan herinneren ben ik gepest. Om hoe ik eruit zag. Om hoe ik deed. Om wie ik was…. 

Ik ben niet veranderd… dus dan ga jij mij nu belachelijk maken zoals de kinderen (en volwassen) vroeger.

In de pubertijd gingen mij ouders uit elkaar. Dat was vanuit mijn oogpunt een behoorlijke aanslag op mijn persoon. Dingen die ik heb gehoord…. die die ik heb gezien…. Het geen wat ik niet mocht vertellen…. Op school wilde ik al niet zijn en toen thuis ook niet meer. Wat blijft er over. Mijn huid werd dikker dan een olifant.

Ik ben niet verandert…. omdat angst mijn hele leven al een drijfveer is. Paniekaanvallen. En ja die heb ik nog steeds.

Zorg dragen voor een ouder omdat ik de enige ben die het wist en kon. Het wegnemen van een normale jeugd…. Maar ik ben niet veranderd want ik was al volwassen voor ik die leeftijd kreeg.

De grootste verandering die ik heb gemaakt was door de komst van de jongens, 

Welkom op wereld prematuren dag. Een dag waarop we de jonge krijgers in het zonnetje zetten, maar ook de ouders die ervoor hebben gezorgd dat ze nu de personen zijn wie ze zijn. 

Een kindje wat te vroeg wordt geboren en dan praten we over alles voor de 37 weken. Maar ook een kindje wat ziek wordt geboren en of met een te laag geboorte gewicht.

Tijdens mijn zwangerschap belandde ik in het ziekenhuis. Ik mankeerde niets, was niet extreem misselijk of ziek. Maar de kinderen hadden het moeilijk. 

In die tijd heb ik een hoop gezien en gehoord. Vrouwen die kwamen en weer gingen. Stuk voor stuk strijders. Ik vroeg mij af of er ook nog ‘normale zwangerschappen’ bestonden want wat was het druk. Dan te bedenken dat wij hier wel de zorg hebben en andere landen niet. En het was in mijn situatie maar goed dat die zorg bestond want anders hadden mijn jongens er niet geweest….

Na de geboorte hebben de jongens 13 en 14 weken in het ziekenhuis gelegen. (geboren met 30 weken) Dan te bedenken dat ik 2 dagen na de bevalling al weer buiten het ziekenhuis stond…. 

Een kindje wat te vroeg wordt geboren is gewoonweg nog niet af. Het zit er allemaal wel, maar is niet volgroeid. Vooral zorg om de longen en de hersenen.

Zo kregen wij uitgelegd dat als een kind uit de buik is om zo een jonge leeftijd dat het stopt met ontwikkelen, want een kindje kan maar een ding tegelijk. Slapen of groeien....

Daarom konden ze nog niet drinken, want ze kunnen of ademen of slikken, niet tegelijk. Dus krijgen ze voeding door een slangetje. Omdat ze speciale medicijnen nodig hebben voor de ontwikkeling van de longen en hersenen komen er nog meer slangetjes aan het kind. Het immuunsysteem is ook niet up to date, een snotterbel kan de dood betekenen en dus nog een slangetje voor de antibiotica. De huid is ook nog niet sterk genoeg en dus kun je alles zien. Je kindje strelen mag niet want dan doe je ze pijn omdat de zenuwen zo dicht tegen de open lucht nog liggen. Een hand mag je er zachtjes opleggen. Dat is het…..

Ademen of aansterken (ziek zijn), dat kunnen ze ook niet tegelijk en dus wordt daar ook bij geholpen. Een buisje in de keel wat helpt, waardoor het ook geen geluid kan maken want de stembanden worden belemmert. Plakkers op de borst zorgen ervoor dat de monitor kan registreren of er genoeg zuurstof is om het hart te laten kloppen. En dan nog een luier en dat is het….

Dat is dan je kindje. Wat je niet kan vastpakken. Wat geluid probeert te maken. Wat er slap bij ligt van vermoeidheid. En dat ligt dan in een warmte hok, omringt door piepje en bliebjes.

De eerste momenten van zo een kindje zijn gevuld met herrie, angst en pijn. En de vechtkracht van een leeuw. 

Een nieuwe baby wil je rust geven. Vasthouden en zeggen dat het allemaal goed komt. In een warme liefdevolle omgeving de ruimte geven om welkom te zijn. En dat is voor prematuren kinderen geen optie.

Gelukkig is er in de 10 jaar al heel veel veranderd maar het is nog steeds een strijd voor deze kindjes te doen wat ‘normaal’ is. 

En om een liefde zo te zien vechten. En zelf sta je er machteloos bij. Boos op je zelf omdat jij heb gefaald. (ook al is dit niet zo, zo voelt het wel) 

De couveuseafdeling is een plek waar trauma en verdriet groot is. Scheidingen en verlies komt er veel te veel voor. Zo heftig is het om een kindje te hebben die te vroeg/ ziek geboren is. Dus het is niet raar dat als je kindje dan ‘thuis’ komt niet alles goed is. 

Hij is toch thuis, nu is toch alles weer normaal. Het echte gevecht begint dan pas. Aanpassen en veranderen.

Dus ja dat heeft mij heel erg verandert. Postnatale depressie. Geen gevoel hebben voor de kinderen. Mijzelf compleet kwijt zijn. Het was alsof ik in de couveuse was beland waarbij ik alleen maar een ding tegelijk kon. Ademen of ziek zijn. Maar als er twee aandacht vragen is de optie er niet om niets te doen. 

Kan het positief zijn als mensen zeggen; Je bent niets verandert. 

JA! nu wel. Want ondanks alle shit, alle gevechten ben ik nog steeds mijn rare, spontane, creatieve maffe drukke zelf. Het geen wat mensen zagen als een ‘fout’ is wat mij mij maakt En I LOVE IT en als andere dat anders zien. Prima. Ik ben denk wel op een ervaring level dat ik niet meer leuk gevonden hoeft te worden. Dat ik mij aanpas om in een hokje te passen. Het heeft mij veranderd in hoe ik naar andere kijk. Met ook zoveel meer begrip en respect. Ik weet namelijk hoe het is. En omdat ik daar redelijk open in ben geeft het mensen om mij heen ook de mogelijkheid om hun pijn en verdriet te delen want het heeft hen gemaakt wie ze nu zijn en ik vind dat heel bijzonder om te horen en heel speciaal dat ze het mij toevertrouwen.  En dat hoeft allemaal niet zo ‘heftig’ te zijn als mij, iedereen heeft en ander pijn niveau en dat is helemaal prima! 

En dan zitten we nu al 1,5 jaar in een wereld waar we buiten ons controle staan. En wat brengt dat veel verdriet. Vooral in mijn branche. Elke keer denken dat we er te zijn en weer komt de klap. En het wordt steeds moeilijker om de Joy te vinden. Verwachtingen bijstellen. Het zat zijn, klaar zijn met vechten. Er recalcitrant van worden. Boos, omdat wij weer worden geraakt. Omdat wij niet de controle hebben alles te doen zoals we willen. 

En dat is goed! Huil, schreeuw….

En dan, opstaan en doorgaan. Want er zal niemand komen die het voor je gaat doen. Je moet het echt zelf je mind set weer veranderen. En ja dat kost energie en moeite. Doet dat pijn. Jep, maar zoals Maria Mena het zo mooi zingt;

‘Just because it hurts doesn’t mean it is not worth it.’

Omdenken, relativeren. En gewoon alles vieren! Elke kleine stap. Dat heb ik geleerd op de couveuseafdeling. Want voor elke stap vooruit deden we er 2 terug. Dus grijp die kleine momentjes. Kijk wat je hebt. En vier het!!!!!!

You are beautiful, Let me make you shine!

Liefs Cynthia

Meer horen over wat ik allemaal in de 'paskamer' te horen krijg, Klik op de afbeelding om naar de podcast te luisteren: Confessions in de paskamer.